verhuizen & werken

De kogel is door de kerk. We hebben een nieuw appartement! Na een week lang afwachten of onze referenties goed door zouden komen, kregen we, de zaterdag voordat het schooljaar in Engeland van start zou gaan, eindelijk te horen dat alles rond was. We konden de sleutel gaan ophalen in de vestiging van de lokale makelaar. Een contract van 15 pagina's lag op ons te wachten. Ze willen hier echt alle risico's afdekken, dat is me wel duidleijk geworden. Terwijl je vaak voor je baan niet eens een contract op papier in handen krijgt. Het salarisstrookje zegt genoeg. Wat een tegenstelling!

Na alles te hebben doorgelezen en de nodige vragen te hebben gesteld, konden we eindelijk naar ons appartement. Het zag er bij binnenkomst nog net zo mooi uit als we de laatste keer hadden gezien. We tekenden de papieren, de eigenaar overhandigde ons de sleutel en eindelijk konden we naar binnen. Na het langslopen van een lange checklist, konden we gaan bekijken wat we nodig hadden. Het appartement was volledig gemeubileerd, maar het een en ander zouden we nog moeten aanschaffen. Ook bekeken we hoe we ons huisje gezellig konden maken. We maakten een lijstje en besloten om een auto te huren voor de volgende dag. 

Nu hebben we niet zoveel spullen, zoals in vorige blogs beschreven, maar hetgene wat we nog bezitten zou toch op de een of andere manier in ons appartement moeten komen. Met de metro is niet zo handig, want dan kun je een koffer per keer meenemen. Nu we met zijn tweeen waren leek het ons handig een grote auto te huren en een paar keer heen en weer te rijden. Ook konden we direct een rondje Ikea doen voor de laatste spulletjes. Zo gezegd zo gedaan. In de plaatselijke pub, die we direct tot onze vaste kroeg hadden bestempeld, maakten we de laatste plannen en toasten we op onze toekomst.

De volgende dag gingen we de auto ophalen. De goedkoopste verhuurder zat bij Heathrow, niet ver van ons nieuwe appartement vandaan. We ontvingen een grotere auto dan besteld, maar daar zaten we niet mee. Dat zou een aantal keer rijden schelen. Bij ons oude appartementje aangekomen bleek alles er bijna in 1 keer in te passen. We maakten een ritje en plaatsen de tassen en dozen in de slaapkamer. Voor de lunch was alles verhuisd. Op naar Ikea.

Een bezoek aan Ikea in het weekend is in Nederland al geen pretje, volgens Youp van 't Hek. Maar op zondagmiddag in Londen is het helemaal niet te doen! Stapvoets gingen we langs alle ruimten en schreven op wat we nodig dachten te hebben. Na een aantal uur rondgebanjerd te hebben bleek een aantal artikelen niet meer op voorraad te zijn. Gelukkig hadden we bijna alles wat we nodig hadden. Over een aantal dingen hebben we even staan discusieren (Wat voor lamp willen we in de woonkamer? Hoeveel schoenenkasten hebben we nodig? Hoeveel handdoeken moeten we aanschaffen), maar al snel waren we eruit. Op naar de kassa. Een halfuur wachten voor de kassa valt in Londen blijkbaar mee, want iedereen stond rustig in de rij totdat ze aan de beurt waren. Wat dat betreft kunnen we in Nederland nog wel iets leren van de Britten. Iedereen is super beleefd en wacht netjes op zijn beurt. Na alles te hebben afgerekend, hup de auto in. Terug naar ons nieuwe huis.

Voordat ik alles wilde inruimen of neerzetten, leek het me handig het hele appartement van onder tot boven schoon te maken. Je weet immers nooit of de vorige bewoner van een schoon huis hield. De badkamer, woonkamer en slaapkamer bleken mee te vallen. Maar de keuken was een ander verhaal. Alle kastjes en laatjes plakten van het vet, alsook de borden die de vorige bewoner had achtergelaten. (Inmiddels hebben we van onze huisbaas begrepen waarom de keuken zo'n boel bleek te zijn. De vorige bewoner hield niet zo van poetsen. Een schoonmaakbedrijf is twee dagen in het appartement in de weer geweest, heeft de vloer vier keer moeten schrobben om al het vuil weg te werken. Vandaar dat onze 'landlord' een proffesioneel stel zocht om het appartement netjes te houden.) Na een paar uur soppen waren we er wel klaar mee. Lekker eten, wat kleine boodschapjes doen en naar bed. Want de volgende dag begint het nieuwe schooljaar!

Om 6 uur ging de wekker. Vroeg uit de veren, douchen in een ontzettend fijne schone en ruime badkamer. Ontbijtje en om 7 uur de telefoon pakken. Zou er al werk voor me zijn? Via het detacheringsbureau kreeg ik te horen dat er nog geen invallers nodig waren aangezien het schooljaar net begonnen was en de meeste scholen hun leerlingen pas later in de week verwachtten. Of ik morgen wilde terugbellen. 

Clint moest wel naar zijn werk. Een ochtend vol docentenvergaderingen en daarna een middag het centrum van Londen is als teambuilding. Ik zwaaide hem uit. 8 minuten later stuurde hij me een berichtje, "ik ben al op school". We hadden bewust gekozen voor een woning in de buurt van zijn werk, maar dit leek wel een lot uit de loterij! Na me ontdaan te hebben van mijn Engelse werkkleding, zocht ik een setje kleding waarmee ik de hele keuken kon soppen. Een halve dag heeft het me gekost de keuken vetvrij te krijgen. Maar wat een genot. Alles in de keuken op zijn plek en daarna de boodschappen in huis gehaald.  Zo dat zag er goed uit! 

Nog zo'n twee dagen herhaalde zich hetzelfde ritueel. 's Ochtends belde ik Protocol, maar kreeg ik te horen dat er helaas nog geen invallers nodig waren. Daarna begon ik aan een nieuw stukje in het huis. Op woensdagmiddag was alles klaar. Clint kwam thuis en wist niet wat hij zag. "Het is een echt huis!". Wat fijn dat we eindelijk een plekje voor onszelf hadden gevonden! Heerlijk veel ruimte en privacy.

Op donderdag viel er niets meer in huis te doen. Alles was schoon, de kasten waren ingeruimd, de boodschappen waren gedaan. Ik had ons zelfs al bij de huisarts om te hoek ingeschreven. Ik was klaar. En nu? 

Gelukkig had Clint zijn externe harde schijf vol met de laatste films en tv series achter gelaten. Dan maar een fiilmpje kijken. Maar na een halve dag films kijken was ik daar ook wel een beetje klaar mee. Hoe lang zou het nog duren voordat ik werk had? Ik begon me inmiddels een beetje zorgen te maken. De huur, de borg, het tripje naar Ikea en de boodschappen begonnen nu toch wel een gat in mijn begroting te slaan. Ik heb flink gespaard voor ik naar Londen ging, want vanaf 1 augustus ben ik officieel niet meer in dienst in Nederland. Niet wetende wanneer er nieuw werk zou volgen, zou ik een flinke buffer nodig hebben. Alle rekeningen vanaf 1 augustus begonnen nu behoorlijk mee te tellen. 

's Avonds besprak ik mijn zorgen met Clint. Hij snapte mijn zorgen, maar zei ook dat het werk vanzelf wel op gang zou komen. Tot die tijd hadden we samen genoeg om van te leven. Ik besloot het lesgeven nog even af te wachten en anders op zoek te gaan naar een ander baantje, al was het onder mijn niveau. Ergens was ik ook wel opgelucht dat ik nog niet naar een nieuwe school werd gestuurd waar ik de route naartoe, de regels en de leerlingen niet kende. Is toch allemaal best spannend! Eerst verhuizen naar een ander land, dan nog een keer verhuizen naar een ander appartement en vervolgens in onbekend werk  stappen. En dat van een plaats waar ik ben opgegroeid en 8 jaar heb gewerkt, nota bene op mijn oude middelbare school! Hoe voorspelbaar wil je het hebben? Ik wist dat ik dit aankomende schooljaar flink uit mijn comfortzone zou moeten stappen, maar nu ging het toch echt gebeuren. 

Ik maakte me vooral zorgen om het feit dat mijn Engels misschien niet goed genoeg is om voor de klas te kunnen staan. Ik ben over het algemeen niet onzeker over mijn Engelse taalvaardigheid. Maar voor de klas staan is niet zomaar een bijbaantje. Je moet regelmatig op het bord schrijven en het komt toch zeer knullig over als je spelfouten maakt. Verder zijn kinderen behoorlijk ad rem. In het Nederlands kan ik ze van repliek dienen en konden ze daar soms ook nog om lachen waardoor er ontspanning ontstond, maar kon ik dat ook in het Engels? Al met al genoeg kopzorgen.

Vrijdag zouden mijn ouders een weekendje overkomen om de laatste spulletjes uit Nederland te brengen. Ik stelde me erop in dat ik Protocol weer zou bellen, ze me zouden vertellen dat er nog geen werk was en dat ik dan nog even snel het huis kon opruimen voordat ze zouden arriveren. Maar nee! Of ik wilde zorgen dat  ik binnen een half uur op een katholieke jongensschool wilde arriveren. De docent was ziek geworden.

Daar ging ik dan........