Op huizenjacht

Na een vakantie in Cornwall en een paar weekjes in Nederland om de laatste zaken af te handelen (auto verkopen, uitschrijven uit het gemeentelijk basisregister, etc), zijn we weer terug in Londen. In anderhalve week tijd leek het ons te doen om een nieuwe woning te vinden, nog voor het schooljaar weer begint in Londen. Helaas loopt het allemaal iets anders dan gepland...

Clint woont sinds zijn komst uit Australie in een leuk appartement in North Kensingtonj ten westen van het centrum van Londen. Het is een klein maar fijn appartement in een leuke rustige buurt, vlakbij het BBC complex, een grote shoppingmall, twee metrostations en om de hoek van een enorm park. Alles was op loopafstand in de buurt: de buurtsuper aan de overkant van de straat en een bushalte op nog geen twee minuten lopen. Het is er fantastich om thuis te komen in een rustige groene omgeving na een rumoerige dag in het levendige Londen. Zeker aangezien het nog geen 20 minuten met de metro naar het centrum is. Ideaal zou je zeggen, maar ik kreeg er bij mijn verhuizing gratis en voor niets twee extra huisgenootjes bij. In Londen is het doodnormaal om met huisgenootjes te wonen. Londen is zo duur dat de meeste mensen geen zelfstandige woning kunnen betalen. Zeker als je in het centrum wilt wonen. Veel van Clints vrienden werken in 'the city' in het bankwezen van Londen. Ze verdienen goed, maar wonen ook allemaal met huisgenootjes. Niets bijzonders dus.

Toch hebben we besloten graag onze eigen plekje te willen vinden. Maar waar ga je dan zoeken? Londen is enorm! Welke buurt is leuk? Welke buurt is veilig? In welke buurt kunnen we ons een betaalbare woning veroorloven? We besloten om te gaan zoeken in de buurt waar we nu wonen, maar ook ons zoekgebied uit te breiden naar Ealing. Een buurt vier metrohaltes ten westen van waar we nu zitten waar de woningen iets betaalbaarder zijn naar Londense standaard. Clint werkt in Ealing op een basisschool, dus dan hoefde ten minste een van ons niet ver naar zijn werk te reizen. Voor mij maakt het niet veel uit waar we wonen aangezien ik nog geen vaste baan heb, als ik maar valkbij een metrohalte zit. Verder vonden we het belangrijk genoeg voorzieningen zoals een supermarkt, in de buurt te hebben, aangezien we geen auto meer hebben en alles te voet en met het openbaar vervoer doen. 

De dag dat we terugkwamen begonnnen we met zoeken op internet. Op de Engelse variant van Funda vonden we een hoop leuke en mooie appartementen. We zouden de dag erna wel eens wat belletjes gaan plegen. Zo werkt dat in Nederland ook. De volgende ochtend kwamen we er na een paar telefoontjes al snel achter dat de woningen die we zorgvuldig hadden uitgezocht op locatie, foto's en betaalbaarheid eigenlijk helemaal niet meer te huur waren. Maar de makelaars hadden nog wel wat andere appartementen die ze ons konden laten zien. Vreemd.... Na een half uur bellen geef ik de moed op en ga wat afwassen. Clint komt op een gegeven moment de keuken binnenlopen en zegt "Ik heb een idee. Waarom gaan we niet naar Ealing? Dan kunnen we de buurt verkennen en een paar makelaarskantoren binnen lopen". "Goed idee!", vind ik. 

Nog geen uur laten staan we op Ealing Broadway, een metrostation nog geen kwartier van ons metrostation op 'the Central line'. Twee metrolijnen lopen hier naartoe en ook met de 'overground' kun je hier verder reizen naar het westen binnen en buiten Londen. 'So far, so good'. Zodra we het station uit komen is het direct duidelijk dat dit een levendige buurt is. Vijf makelaarskantoren aan de overkant van de straat. Genoeg keuze zou je zeggen. We lopen er op goed geluk eentje binnen. We krijgen een lijst mee met alle woningen die nu op de markt zijn. Bij het volgende kantoor proberen we wat meer informatie te krijgen. "Wat zoeken jullie?", vraagt de mevrouw van het kantoor. "Een appartement met 1 slaapkamer, het liefst dichtbij een metrostation en gemeubileerd". Ik leg uit dat ik net al mijn bezittingen heb verkocht in Nederland en we niet weten hoe lang we in Londen willen blijven. Het zou zonde zijn als we alles weer moeten verkopen na een jaar of twee. De mevrouw begrijpt het. Ze vraagt waar we nu wonen. Als we het adres noemen vraagt ze zich af waarom we daar in hemelsnaam weg willen Deze vraag krijgen we vandaag nog vaker voorgelegd. Ik leg uit dat we nu met huisgenootjes wonen en dat we graag iets voor onszelf willen. Ook kunnen we de prijs van het huidige appartement niet makkelijk met zijn tweeen dragen. Daarom zijn we wat verder uit het centrum gaan zoeken. Ze weet een appartement voor ons dat we direct kunnen bezichtigen. 

Bij het appartement aangekomen blijkt het een oud huis te zijn wat verbouwd is. De buurt is wat grijs en grauw en een metrostation kunnen we niet zo snel in de buurt ontdekken. Binnen blijkt het een leegstaand appartement te zijn, ongemeubileerd. En o ja, er is ook al een bod op gedaan. "Een bod op gedaan?", vragen we in koor. Bij navraag blijkt dat huurwoningen in Londen zo snel gaan dat ze niet eens het internet halen. Zeker woningen met een of twee slaapkamers gaan als warme broodjes over de toonbank. Voordat een fotograaf foto's heeft kunnen nemen en een advertentie is gemaakt, is het al weg. Daarom bieden veel potentiele huurders een bedrag hoger dan de vraagprijs van de verhuurder, om zeker te zijn dat zij het appartement direct toegewezen krijgen. Een nachtje erover slapen is er niet bij, dan zijn de meeste woningen al verhuurd. Clint en ik staan met onze oren te klapperen. We worden niet echt warm van dit appartement met zijn goedkope glanzende laminaatvloer en oude en vieze badkamer. Ook heb ik geen idee waar ik uberhaupt meubels zou moeten plaatsen. Overal zitten stopcontacten op plekken waar je een kast zou kunnen neerzetten. England is verder gek op woningen met meerdere kleine kamertjes, weinig opbergruimte dus. Dat wordt wat met al mijn schoenen!

Na deze wat tegenvallende bezichteging stappen we nog wat makelaarskantoren binnen. Het tweede kantoor brengt ons naar een klein appartement in een souterain van een groot complex. Het complex is prachtig, maar een heel eind lopen van een station. Helaas blijkt bij binnenkomst dit appartement helaas per ongeluk gemeubileerd op de lijst te staan, maar eigenlijk ongemeubileerd verhuurd te worden. De huidige bewoners blijken niet zo van poetsen te houden, dat is ons duidelijk. Het ruikt muf en overal vinden we troep en viezigheid. De ruimte is leuk, maar erg klein en in de slaapkamer is net genoeg plaats voor een bed, maar dan houdt het ook wel op. Daar gaat mijn schoenenverzameling! Wat wel leuk is, is dat er een kleine patio bij deze woning hoort. Helaas vinden we het bedrag, wat aan de top van ons budget ligt, belachelijk hoog voor deze woning. Ook worden we wederom niet heel vrolijk van deze woning. De makelaar die ons helpt vertelt dat hij denkt dat we een veel lager bod kunnen doen, aangezien er nog geen interesse is getoond en het ongemeubileerd is. Onderweg naar buiten komt de volgende makelaar al aangelopen.  We bedanken hem hartelijk en lopen gedesillusioneerd verder. Clint en ik vragen ons af of we wel iets degelijks kunnen vinden voor het bedrag wat we willen uitgeven.

Het laatste appartement wat we deze dag bezoeken blijkt net op de markt te zijn gekomen. De makelaar die dit appartement probeert te verhuren verzekert ons dat wij het perfecte koppel zijn hiervoor. De eigenaar heeft al wat aanbiedingen gehad, maar deze geweigerd omdat hij graag twee betrouwbare professionals zoekt voor zijn woning. Als leraren voldoen we zeker aan de eisen die de eigenaar stelt. Hij blijkt een twee onder een kap te hebben gekocht en het buurhuis verbouwd te hebben. De bovenverdieping is ingelijfd bij zijn eigen huis en de ondervedieping is verbouwd tot zelfstandig appartement. "Inpakken en wegwezen", roep ik nog tegen de makelaar als hij ons de foto's laat zien. Het ziet er perfect uit vinden Clint en ik.  De makelaar heeft nog andere afspraken staan dus hij vertrouwt ons erop alleen naar de afspraak met de huisbaas te gaan, wat vrij ongebruikelijk is. Maar we hebben er vertrouwen in.

Onderweg naar het appartement blijkt dat het toch een aardig eindje lopen is van het metrostation. Zeker 20 minuten lopen we nu al over de hoofdweg. Het is overigens een leuke straat met allerlei restaurantjes en winkeltjes en een bus die gelukkig direct naar het station gaat. Maar hoe verder we komen, hoe verder ons opvalt dat we inmiddels tot een minderheid behoren. Clint begint wat te sputteren, maar zodra we langs een paar grote supermarkten zijn gelopen zien we het adres waar we wezen moeten. Het ligt net van de hoofdweg af in een rustige woonwijk. Het blijkt nog geen kilometer van Clints werk verwijderd. Op het moment dat we aanbellen bij het buurhuis doet een aardige meneer open. Hij heeft een grote tulband op zijn hoofd en lijkt van Indiase afkomt, maar spreekt Engels met een zwaar Londens accent. Hij legt uit dat hij zijn zaakjes goed voor elkaar had en graag meer ruimte voor zijn kinderen en zijn ouders in zijn huis wilde maken. Toen heeft hij het buurhuis maar opgekocht. We lopen binnen in een grote hal met een perzisch tapijt en een plaffond afgewerkt met perzisch aandoende patronen. Niet geheel onze smaak, maar niets mis mee. Links bevindt zich een grote slaapkamer met een enorme kledingkast. Ik slaak een klein gilletje van geluk aangezien ik al een tijdje uit een tas leef, omdat er in Clints huis geen ruimte is voor mijn kleding. Clint begint te lachen en wijst me aan hoeveel schoenen ik hier kwijt kan. De huisbaas lacht mee en wijst op het feit dat de boxpring ook nog een paar lades onder het bed heeft voor dit soort zaken. Dit klinkt goed!

Via de woonkamer lopen we de enorme keuken binnen. Clints ogen beginnen te glimmen. Een zwarte glanzende vloer met een prachtige witte landeijke keuken lopen we binnen. We zien een grote dubbeldeurs Amerikaanse koelkast en alle aparatuur die je nodig kunt hebben. Ik vertel de huisbaas dat Clint de keukenprins van ons tweeen is. Achter de keuken bevindt zich een moderne badkamer. Het valt ons op hoe schoon en groot dit appartement is. We fluisteren elkaar toe dat we waarschijnlijk niet meer zo snel zoiets zullen tegenkomen. De huisbaas laat ons als klap op de vuurpijl ook nog een overdekte buitenruimte zien waar alle witgoedapparaten staan. Plus genoeg plek voor Clint om eindelijk racefiets neer te zetten, zonder dat het gestolen kan worden.We babbelen nog even wat met de eigenaar over de vaste lasten en besluiten om direct een bod te doen. We bieden de vraagprijs. Ondertussen komen er nog twee makelaars met hun klanten binnen. Wat een concurrentie! Onderweg naar de bushalte proberen we ons enthousiasme in bedwang te houden en bellen de makelaar met ons bod. 

Je zou denken, en dat was dat. Nou mooi dus niet! Inmiddels zijn we precies een week verder en weten we nog steeds niet of we het appartement in mogen. De dag na ons bod moesten we een aanbetaling van 500 pond doen! Voor dit bedrag wordt het appartement van de markt gehaald als de huisbaas met het bod akkoord gaat. Dit is gebeurd. HIerna moesten we beiden een hoop referenties aanleveren. Gegevens van vorige huisbazen van drie jaar terug, verhuurdersverklaringen, referenties van het werk, 'proofs of adress'  en ga zo maar door. Met deze papiermolen zijn we ongeveer een week bezig geweest. Vandaag zou het verlossende woord moeten komen. De 500 pond wordt dan omgezet in een deel van de borg. Maar helaas doet het referentiebureau (de instantie die al onze referenties nagaat in dienst van het makelaarskantoor) lastig over Clints contract. HIj is in juli overgegaan van het detacheringsbureau naar een direct contract met zijn werkgever. Omdat het nieuwe contract een proefperiode van 6 maanden kent doet het referntiebureau hier moeilijk over. Ondanks dat hij al meer dan een jaar op dezelfde school werkt! Ze nemen het hier allemaal wel weer heel serieus! Het moet allemaal via de formele weg. Het lijkt wel of we een huis gaan kopen in plaats van huren!

Ik heb weer behoorlijk wat geleerd over de Engelse cultuur en de verschillen met die van de Nederlandse. Inmiddels is het nu half zeven en is het makelaarsbureau waarschijnijk dicht. Het verlossende woord is nog niet gekomen. Morgen moet het rond zijn, aangezien onze verhuisdatum was gesteld op overmorgen. Afwachten dus.....