Mijn eerste schooldag in Londen

En toen was het ineens zover. Mijn eerste schooldag in Londen. Om 7 uur s' ochtends werd me medegedeeld door een medewerker van 'Protocol Education' het detacheringsbureau waar ik sta ingeschreven, dat er een docent was uitgevallen op een katholieke jongensschool in de buurt. Of ik daar om 8 uur kon zijn. Ik maakte wat notities en zocht op om welke school het ging. Clint schoot me direct te hulp en meldde me dat hij daar ook eens drie weken had ingevallen. Hij vertelde me dat het een zeer goede school is met een perfecte organisatie en keurige leerlingen. Het bleek te gaan om Gunnersbury Boys School op nog geen half uur lopen van ons appartement. Toch leek het me verstandig die dag met de bus te reizen, aangezien ik nog niet precies wist wat de beste wandelroute was en er inmiddels een halfuur overheen was gegaan. 

Al mijn spullen stonden al klaar. Mijn nieuwe schooltas was al ingepakt met wat ik dacht dat ik nodig had: informatie van Protocol, 'time sheets' om mijn uren te declareren, 'DBS' verklaring van goed gedrag in Groot-Brittanie, een pen en nog wat persoonlijke spulletjes. Onderweg naar bus vroeg ik me af hoe het zou zijn om de hele dag te spenderen op een jongesschool. Met wat voor leerlingen zou ik te maken krijgen? Wat voor lessen zou ik gaan vervangen? 

Omdat Clint me een goede app had aangeraden om te gebruiken in het verkeer in Londen, had ik de weg zo gevonden. Ook had hij me goed voorbereid op het werk als een 'supply teacher'. Clint had zelf drie maanden als vervanger op verschillende scholen gewerkt, voordat hij als vaste docent lichamelijke opvoeding werd aangenomen bij zijn huidige basisschool. Het leven van een 'supply teacher' gaat niet over rozen. Je krijgt vaak pas om 7 uur 's ochtends te horen waar je om 8 uur wordt verwacht. Je weet vaak niet om wat voor soort school het gaat, hoe lang het precies reizen is en wat je die dag gaat doen. Verder zijn niet alle scholen even goed georganiseerd, dus het verkrijgen van een rooster en materiaal wat is achtergelaten door de vaste docent is een uitdaging. De voordelen van het werk zijn dat het redelijk goed wordt betaald en je geen werk hoeft voor te bereiden of hoeft na te kijken. Na de laatste les kun je naar huis zonder je te hoeven druk maken om de volgende lesdag. Werkdagen in het Engelse onderwijs zijn lang. De lessen beginnen over het algemeen rond kwart voor negen, maar de meeste docenten zijn vaak al een aantal uur voor de eerste les op school om te nodige voorbereidingen te treffen. Ook kan het reizen naar en van het werk lang duren. De lessen zijn over het algemeen afgelopen om half 4, maar de meeste docenten verlaten de school pas om 5 uur om daarna thuis hun nakijkwerk thuis te doen en voorbereidingen te treffen voor de volgende dag. De meeste docenten hebben weinig tussenuren en iedereen werkt fulltime. Parttime werken is er in het Engelse onderwijs zeker niet bij. 

Eenmaal aangekomen bij de school besefte ik me dat ik mijn lunch in allerijl was vergeten. Ik zou die dag op een of andere manier toch iets moeten eten. Hopelijk had ik daar in de pauze genoeg tijd voor. Op het schoolplein zag ik jongens van verschillend pluimage in zwarte blazers met een groot logo van de school, een zwarte pantalon, zwarte veterschoenen, een lichtblauw overhemd, een grijze trui en een gestreepte stropdas. Het leek me nogal warm voor een schooldag begin September. Ik zocht de contactpersoon die me in een sms, samen met de routebeschrijving, was gegeven. Na een korte omweg te hebben gemaakt via de verkeerde deur, kwam ik eindelijk bij het goede kantoor aan. Mijn aangewezen contactpersoon bleek niet aanwezig, maar een coordinator nam de honeurs waar. Of ik me alvast naar de personeelskamer wilde begeven, hij zou mijn rooster zo komen brengen. De docentenkamer was verlaten op wat docenten na die in een hoekje bij de computers hun voorbereidingen aan het maken waren. Na vijf minuten wachten kwam de coordinator mijn rooster brengen. "Helaas is er iets mis gegaan met printen, dus je rooster voor die dag staat niet in de goede volgorde. Maar dat kan je zelf wel uitvogelen, toch?" Ik probeerde chocola van het rooster te maken. Wat was het lokaalnummer? Welk vak ging ik vervangen? Wat waren de lestijden? Om welke klassen ging het? Vlug schreef ik al mijn vragen op het papier en zocht de coordinator op. Hij vertelde me dat ik een docent geschiedenis & Engels zou vervangen. Verder gaf hij me een boekje met alle regels, contactpersonen en lestijden erin. "O ja, op vrijdag geldt er een ander rooster dan gewoonlijk". 

Na een kwartier begreep ik eindelijk wat de bedoeling was en probeerde wat orde in de chaos te scheppen. Maar een nieuwe uitdaging diende zich al aan. De 'head of year 7' oftewel de brugklasverantwoordelijke kwam me vertellen dat ik ook de registratie van de brugklas 7P zou waarnemen die dag. Ik kreeg een mail in mijn handen geduwd, of ik die even wilde lezen. Voor elk eerste lesuur en na elk laatse lesuur vindt een registratie van de leerlingen plaats. In deze 20 minuten wordt tevens hun huiswerk, agenda, 'learning journal', uniform en benodigheden gecontroleerd. Omdat de leerlingen de dag ervoor hun eerste schooldag achter de rug hadden, werd me gevraagd het een en ander over de school uit te leggen. Dat was bijzonder, aangezien ik zelf nog niet begreep wat de bedoeling was. Ik werd in ieder geval om kwart voor 9 op het schoolplein verwacht en moest op een bepaalde plaats gaan staan. Ik zou vanzelf de 7P op de grond zien. 

Iets na half 9 besloot ik om mijn plek op het schoolplein op te gaan zoeken. Ik zag zes rijtjes met leerlingen met ieder een docent voor hen staan. Het plekje voor een rijtje leerlingen was nog leeg. Ik keek naar de grond en zag  7P in grote blauwe letters geverfd op de stoeptegels. Dit was blijkbaar mijn plek. 7P bleek te staan voor 'year 7 Pole'. Elke brugklas had zo zijn eigen naam oftewel 'house: 7 Newman, 7 Warren, 7 Dunstan, 7 Bourne, 7 Roche en 7 Pole. De leerlingen schuifelden wat onwennig heen en weer. Er klonk een fluitje en toen werd er geroepen, "eyes forward". Ik keek om en zag de jaarverantwoordelijke streng naar de rijtjes leerlingen kijken. "You know you have to line up in alfabetical order, armlenght distance from the student in front of you, be silent and eyes to the front!", werd er gecommandeerd. Met het zonnetje op de bolletjes van de brugklassers, de ouders die buiten het hek van het schoolplein stonden toe te kijken hoe hun kids gedrilld werden, had ik het gevoel gekregen dat ik op een militaire academie was beland. In Nederland zouden we nooit zo tegen onze bruklassers praten. Zeker niet op de tweede dag van het schooljaar. Inmiddels heb ik begrepen dat de brugklassers in Groot-Britannie 11 jaar zij als ze beginnen aan het secundair onderwijs. Vandaar dat van de meeste jongetjes de blazer van hun uniform tot op hun knieen kwam! 

Na nog wat geschreeuw van de jaarverantwoordelijke, mocht elke klas zich naar hun 'home room' begeven. Elke groep heeft zijn eigen klaslokaal met kluisjes. van de kids wordt verwacht dat ze hun boeken voor de eerste twee lesuren uit hun tas halen en dit samen met hun agenda, learning journal, etui en leesboek op hun tafel leggen. Daarna gaat de rugtas het kluisje in. Dus mooi geen mobieltjes in de klas! De leerlingen gingen vervolgens achter hun stoel staan en wachtten tot ik hen verwelkomde. "Goodmorning miss", riepen ze in koor. Ik vroeg hen te gaan zitten.

Het lesuur ging snel voorbij. Al gauw maakte ik kennis met de gang van zaken op deze school. Van mij werd verwacht dat ik het 'name and fame book' zou ondertekenen. Een schrift met een tabel waar aan de 'name' kant de leerlingen komen die iets niet in orde hebben en aan de 'fame' kant de leerlingen die iets goeds hebben gedaan die les. Later kwam ik erachter dat als je naam aan de 'name' kant genoemd werd die dag, je direct 15 minuten moest nakomen. Ze lieten er hier geen gras over groeien! Gelukkig werd ik bijgestaan door een fantastiche onderwijsassistent die de hele week met deze brugklas zou optrekken. Na alle controles op mijn checklist gingen de leerlingen naar hun eerste les van die dag. Dit bleek tevens een les op mijn rooster te zijn: geschiedenis. Aangezien mij nog niet verteld was wat ik in de geschiedenisles diende te doen, kwam 'the head of the history departement' mij een handje helpen. Het bleek te gaan om een boom van een kerel met een zware stem en een baard. Hij hielp de kinderen op weg en zo kon ik mooi afkijken hoe je hier voor de klas diende te staan. Moeiteloos ging hij met ze door de stof. Elke keer als iemand een goed antwoord gaf, kreeg hij een 'merrit'. Een handtekening op een lijstje sterren achter in de agenda van elk kind. De klas die de meeste merrits heeft ontvangen dat jaar, wint de merrit cup. Nog een manier om de leerlingen positief te stimuleren waren insignes. De ouderejaars die door de gangen liepen hadden verschillende kleuren insignes op hun blazer genaaid. Op de een stond 'the arts' op een andere 'literacy' en weer op een andere 'sports' of 'eco'. Als een leerling opvalt bij een van deze vakken of activiteiten, kan hij door een aanbeveling van een docent voor een insigne in aanmerking komen. Aan de ene kant vond ik dit een mooie manier om leerlingen op een positieve manier te stimuleren. Aan de andere kant vroeg ik me af of je daar wel mee te koop moest lopen? 

In de pauze was er geen tijd om adem te halen. Ik kreeg uitgelegd wat er van me verwacht werd bij de geschiedenislessen en ging daarna op weg naar mijn volgende lokaal. Ik voelde me op mijn gemak nu ik had gezien wat voor soort leerlingen er in de klassen zaten en hoe de docent zijn les had gegeven. "Nou, dit moet wel goed komen vandaag. Ik vertrouw op 8 jaar ervaring in het voortgezet en dansonderwijs in Nederland. Ik heb al verschillende situaties meegemaakt, gewoon flexibel blijven en gaan met die banaan." De 'year 9' klas (3e klas in Nederland) stond netjes buiten in een rij op me te wachten. Ik haalde hen naar binnen en vroeg hen om een plekje in te nemen. Ik had me voorgenomen me netjes voor te stellen en aan de les te beginnen die voor me was uitgestippeld. Na vijf minuten druppelden de laatste leerlingen nog steeds binnen. Iedere keer moest ik opnieuw bevestigen dat ik niet hun vaste docent was, maar een 'supply teacher'. Toen de klas eindelijk compleet was vroeg ik om aandacht. Het leek wel of ik in het niets stond te praten. Niemand luisterde. Ik vroeg nogmaals om aandacht, maar dan een beetje harder. Weer geen respons. Ik klapte in mijn handen om mijn stem te sparen en dat deed wat gesprekken verstommen, maar echt stil was het niet. Ik probeerde de les uit alle macht op gang te brengen, maar niets leek te helpen. Dan maar stil zijn. Ik wachtte 5 minuten op stilte. Toen eindelijk alle leerlingen stil waren besloot ik een plattegrond te maken van de klas. Dan wist ik in ieder geval wat namen. Dit duurde zo'n 10 minuten, aangezien niet iedereen op zat te letten. De les was bijna halverwege en er was nog niets van de grond tegekomen. Ik begon inmiddels wat te zuchten en rolde met mijn ogen. Inmiddels waren bijna alle trucjes uit mijn docententrucendoos op en de les was nog niet eens afgelopen! De laatste helft besloot ik maar gewoon les te geven aan de leerlingen die wel mee wilden doen. Zij konden het wel waarderen, dat merkte ik, maar de rest bleef gewoon doorpraten. Ik noteerde hun namen en gaf het gevecht met hen op. Ik zou hun mentor later wel aanspreken. Na de les stelde ik vast dat dit verreweg de slechtse les was die ik ooit had gegeven. Of telde dit fiasco niet mee als lesgeven? Het leek er immers niet eens op. Hoe kon het toch zijn dat de jongens zich in de gangen allemaal zo keurig gedroegen, maar zich in de klas als een stel onopgevoede apen? Ze zeiden "sorry miss" om het minste of geringste, maar meenden en niets van en stelden honderden vragen zonder uberhaupt naar het antwoord te luisteren. Was ik niet streng genoeg? Waren ze strenger gewend? Kwam het omdat ik een 'supply teacher' ben en het leukste wat er bestaat in het leven van een scholier is invaldocenten pesten? Kwam het omdat de derde klas in Nederland meestal ook onhandelbaar is, aangezien ze allemaal lekker aan het puberen zijn rond die leeftijd? Of kunnen deze jongens alleen omgaan met belonen of straffen en is er geen middenweg?

Nog drie van dit soort uren later was het eindelijk tijd voor de laatste registratie van de dag. Alle leerlingen verzamelden zich wederom in hun 'homeroom' bij hun mentor en die nam de absenties op. Ik ging terug naar de brugklas 7P en vroeg hen hoe hun dag was geweest. Ze zaten er roodgloeiend bij, omdat ze net rugby hadden gespreeld. Op deze jongensschool krijgen ze twee uur lichamelijke opvoeding per week en twee uur 'games' wat meestal inhoudt dat ze rugby of voetbal of iets dergelijks spelen. Zo'n uitlaatklep hebben die jongens wel nodig! Ik wilde ze allemaal netjes een goed weekend wensen toen de onderwijsassistent me er op attent maakte dat er nog drie leerlingen na moesten blijven. Ze hadden hun agenda thuis niet laten ondertekenen. "Poeh wat streng", dacht ik bij mezelf, maar ik deed netjes wat er van me verlangd werd.

Aan het einde van deze enerverende dag meldde ik me af bij de 'head of department' van Engels en geschiedenis met notities van wat ik had gedaan die dag. Ik kreeg ik van hen te horen waarom ik het hele rooster van 1 docent moest opvangen. De docent bleek nieuw te zijn en had de eerste dagen met docentenvergaderingen meegemaakt, maar was na de eerste lesdag overstuur naar huis gegaan. Het was haar allemaal te veel geworden. Ik kon me hier wel iets bij voorstellen aangezien ik nu zelf merkte hoe overweldigend zo'n eerste schooldag op een nieuwe school is. Maar daar ging ik me toch niet door uit het veld laten slaan! Ik liep nog even gauw langs 'the head of year 9' om over de klas te rapporteren. Hij gaf me wat tips en trucs en liet alle jongens die ik had aangetekend op mijn lijstje zonder schroom direct nablijven. Ik vond het super streng, maar wel fijn dat de leiding pal achter de docenten bleken te staan, of je nu invalkracht bent ja of nee.

Clint en ik spraken met een aantal van zijn vrienden en collega's af bij een pub niet ver van de school. Onderweg van school naar de pub werd ik gebeld door Protocol. Gunnersbury was zeer tevreden geweest of ik volgende week de hele week op deze school wilde werken? Ik dacht er vlug over na. Als dit een goede school is met keurige leerlingen, hoe zouden de andere middelbare scholen in Londen dan wel niet zijn?  Hier kon ik nog genoeg leren en het lag op loopafstand van mijn huis. Ik besloot het gewoon te doen. Later zien we wel weer verder.

In de pub hebben we de dag gezellig nabesproken onder het genot van een heerlijk koud drankje. Ik had mijn eerste schooldag overleefd! Laat het invalwerk maar komen. Ik ben er klaar voor!

Meer weten of Gunnersbury Catholic Boys School?. Neem een kijkje op: www.gunnersbury.com