Afscheid nemen

Vandaag neem ik officeel afscheid op school. Na zes jaar als leerling te hebben rondgelopen op Roncalli, een jaar als stagiare en 7 jaar als docent, is het toch wel raar om weg te gaan. In februari hebben Clint en ik de knoop doorgehakt. We zouden in Londen gaan wonen. We hebben Nederland en Londen tegen elkaar afgewogen, alle voors en tegens besproken. Ik had een vaste baan in Nederland, mijn vrienden en familie wonen er, het leven is er niet duur en gemakkelijk. Clint had in die tijd nog geen vast werk in Londen, woonde in een klein appartementje met huisgenoten en Londen is druk, heel druk. Maar ik sprak de taal en Clint spreekt nog geen Nederlands. Ook kan ik gemakkelijk aan werk komen in Groot-Brittannie, terwijl de banen voor Clint in Nederland niet voor het oprapen liggen. Ook zou ik nog graag eens van mijn hobby mijn beroep maken en dat is spelen in een musical op West-End. Nog voordat ik Clint ontmoette heb ik altijd geroepen dat ik dat graag zou doen. En nu kwam hier mijn kans.... In Nederland zou ik al mijn bezitingen zo kunnen verkopen, ik had nog geen huis gekocht. Inmiddels was ik ook wel aan een verandering toe qua werk. Ik zat eigenljk nergens aan vast behalve aan mijn gewoontes en dagelijkse routines. Aan al het bekende in Nederland. Na veel wikken en wegen hebben we besloten, het wordt Londen.

In maart heb ik mijn ontslagbrief ingeleverd. Jammer vonden mijn collega's het wel, maar ze vonden het met name leuk dat ik het avontuur tegemoet ging. Iedereen reageerde hetzelfde. Wat grappig! Ook wel fijn om te horen dat je gewaardeerd wordt. Zoiets voel je pas als je vertrekt, denk ik.

Tijdens mijn afscheidsfeestje in juni had ik een hoop vrienden, familie, maar ook veel collega's uitgenodigd. Als je lang met mensen samenwerkt ontstaat toch zeker wel een band. Een hoop van mijn vrienden kende ik eerst als collega. Mijn werkleven loopt naadloos over in mijn priveleven. Bedenk maar eens hoeveel tijd je op het werk doorbrengt! 

En dan komt daar die onvermijdelijke laatste lesdag, de laatste vergadering, de laatste diploma uitreiking. Alles wordt de laatste keer. Mijn omgeving herinnerde me er feilloos aan. Maar als alles de laatste keer is, gaat het vanzelf, je neemt kleine stapjes. Beetje bij beetje komt het afscheid dichterbij. Zo overweldigend is het dan niet meer.  

Toch zijn er onverwachte momenten dat de emoties toch de overhand nemen. Tijdens mijn afscheidsfeestje had ik bedacht dat ik een aantal mensen wilde bedanken voor alle hulp het afgelopen jaar. Voor het verhuizen van mijn spullen, het in en uitpakken ervan, de verkoop, het voorbereiden van de verhuizing en het praten over de toekomst. Maar ik had niet verwacht dat anderen mij ook zouden toespreken, een dans voor me wilde opvoeren, een diaserie voor me hadden gemaakt, een speech voorbereidt. Zie je wel... Je weet niet precies wat voor indruk je op anderen maakt, totdat je afscheid neemt. 

Een mijlpaal in je leven is toch wel wanneer je afscheid neemt van je eerste werkplek. Een beetje zenuwen horen en dan bij. Mijn direct leidinggevende heeft geweldig gesproken. Een korte samenvatting van mijn werkzaamheden op Roncalli. De directeur omschreef mijn karakter en hoe hij mij had ervaren als personeelslid. Maar het mooiste van alles vond ik het lied wat een paar van mijn collega's voor me hadden geschreven. Op de melodie van een bekend nummer hadden ze me mooi toepasselijk toegezongen. Een bijbehorende dans werd er ook nog bij gedaan! En een toepasselijk hollands cadeautje. Ik voelde me heel speciaal.

En dan ineens is het zover. De laatse gelukswensen worden uitgespoken. Ik wens iedereen nog een mooi vakantie toe. En daar loop ik dan de deur uit. Een bos bloemen in mijn ene hand en een tasje met mooie cadeautjes in mijn andere hand. Het onbekende tegemoet.