Een hoop te vertellen. Deel 1: het basisonderwijs

 

 

Maar laat ik bij het begin beginnen. 

In mijn vorige blogs heb ik geschreven over mijn ervaringen in het secundair onderwijs in Groot-Brittannie. Na een maand te hebben overleefd op een aantal middelbare scholen, waar ik als een oppasser in een dierentuin geestdodend werk deed, vond ik het wel eens tijd voor iets anders. Clint werkt zelf in het basisonderwijs als docent Lichamelijke Opvoeding. Hij zei, "Ga eens kijken op een basisschool." "This wil restore your faith in humanity". Zo gezegd, zo gedaan. 

Inmiddels was ik van 'agency' gewisseld en had aangegeven dat ik wel interesse had om les te geven op een basisschool. Mijn consultant wist de perfecte baan voor me. Hij had een functie vrij als 'PPA cover teacher'. Dit houdt in dat je als docent op een vaste school staat, maar daar alle lessen vervangt voor docenten die afwezig zijn die dag, of uren uitgeroosterd krijgen om lessen voor te bereiden. Dat klonk perfect! Ik zou niet meer van school naar school hoeven, maar toch de afwisseling hebben van het lesgeven aan verschillende klassen, zoals op de middelbare school. Bovendien was het regelmatig werk met een regelmatig salaris. Ook niet onbelangrijk!

Voordat hij me daarheen zou sturen, kon ik alvast een voorproefje nemen, door in te vallen voor een dagje op een basisschool niet ver bij ons vandaan. Nog voor ik de deur uit liep draaide ik me nog een keer om naar Clint en zei "als dit hem ook niet wordt, zoek ik een andere baan. Dat je het maar even weet". Clint moest hard lachen en zwaaide me uit.

 

Waar het in het secundair onderwijs in Groot-Brittannie in mijn ogen helemaal fout gaat, gaat het in het primair onderwijs helemaal goed. Een groter verschil tussen de basis- en middelbare school kan er niet zijn! Het gedrag van de kinderen was fantastisch! Ze waren beleefd, geinterresseerd, gehoorzaam, lief en wilden graag leren. Ik mocht deze dag een docent vervangen die normaliter een muziekles kwam geven aan alle groepen 1 op deze school. De teamleider had voor mij een andere opdracht die dag. Ik mocht de leerlingen een A4 laten invullen die over hen zelf ging, maar zou worden gestuurd naar een bevriende basisschool in Malawi. Ze mochten laten weten wat hun favoriete schoolvakken waren en hoe hun klaslokaal eruit zag door dit te schrijven en/of te tekenen. De leerlingen zaten op een groot tapijt, op hun eigen plekje, voor het interactieve bord waarop ik de opdracht introduceerde. We bespraken wat we die dag gingen doen en wat voor antwoorden ze konden geven. Daarna gingen ze naar hun tafeltjes en gingen ze aan het werk.  Ik stond er versteld van hoeveel kinderen al konden schrijven! Natuurlijk ging dit niet foutloos, maar het feit dat ze op vierjarige leeftijd al zinnetjes konden maken vond ik onvoorstelbaar. Ik weet nog goed dat wij pas echt mochten leren lezen en schrijven in groep 3, wanneer we 6 jaar oud waren. In groep 1 en 2 mochten we veel spelen en hoogstens wat krullen natekenen. Welicht is er in Nederland inmiddels heel wat veranderd, maar dat nam mijn verbazing niet weg.

 

Omdat ik zelf opgeleid ben om in het secundair onderwijs in Nederland les te geven, waren een aantal dingen bij totaal vreemd. Gelukkig had ik al iets van de Britse schoolcultuur opgedaan op de middelbare scholen waar ik lessen verving. Maar hoe een dag op een basisschool er aan toe gaat, was voor mij tot dan toe onbekend. De laatste keer dat ik een les had bijgewoon op een basisschool moet zijn geweest toen ik er zelf nog zat. Ik kwam er al gauw achter wat de leerlingen al wel konden en wat nog niet. Een papier vouwen blijkt voor een vierjarige uiterst lastig als dat volgens een bepaald stramien moet. Boven en onder zijn begrippen die je ook heel duidelijk moet uitleggen. Links en rechts zijn nog lastiger. Gelukkig had ik een onderwijsassistent in elke klas die me van dienst kon zijn. De onderwijsassistent heeft een duideljke plek in elke klas met een eigen stoel en tafeltjes die om haar heen staan. Vaak zitten de kinderen met de minst ontwikkelde vaardigheden aan die tafel, zodat zij ze goed kan helpen. Ook weten alle onderwijsasistenten alle 'ins' & 'outs' van de kinderen. Ze kennen het ritme van een schooldag door en door. Al gauw werd me duidelijk dat dit mijn beste vrienden waren voor die dag. Gelukkig konden ze al mijn vragen beantwoorden.

 

Aan het einde van de dag werden alle boekentassen klaargelegd op de tafeltjes. Elke tas had het logo van de school erop. De leerlingen kregen vlak voor het weekend hierin hun huiswerk mee, de brieven die door de school naar huis werden gestuurd en elke week een nieuw leesboek, om thuis nog wat meer te oefenen. Inmiddels weet ik nu dat dit op elke basisschool in Engeland zo gebeurd. Wat een organisatie en wat een structuur!

Daarna mochten de kinderen naar huis. Aangezien de meeste basisscholen uit meerdere klassen per jaarlaag bestaan, gaan de kinderen via de nooddeur naar het schoolplein, anders wordt het een chaos van jewelste in het schoolgebouw. Op het schoolplein staan hun ouders te wachten. De ouders zeggen bij de deur de naam van hun kind en daarna mag het pas de deur uit. Wat anders ging dit in de tijd dat ik op de basisschool zat! Wij werden het schoolplein opgestuurd en konden met elke willekeurige volwassene mee, of zelf naar huis lopen of fietsen. Gelukkig dat de onderwijsassistent mij het laatste uur bijstond om dit alles in goede banen te leiden. 

 

Nadat alle leerlingen de deur uit waren, hielp ik met het opruimen van het klaslokaal. Daarna ging ik vrolijk de deur uit. Dit was zeker voor herhaling vatbaar! 

Toen ik thuis kwam vertelde ik mijn verhalen enthousisast aan Clint. Ik vertelde hem dat ik zelfs een jongetje had geholpen op zijn tweede schooldag in Engeland. Het was een van oorsprong Pakistaans jongetje dat zijn eerste jaren in Nederland had doorgebracht. Geen enkele juf verstond hem, totdat ik langskwam. Ik was blij dat ik iets voor hem en voor de docenten kon betekenen. 

"I told you so!", kreeg ik te horen. En hij had gelijk. Mijn vertrouwen in de mensheid was terug. Kinderen in Londen kunnen ook best aardig zijn!