Een dierentuin in de klas

Na mijn eerste schooldag, volgden nog vele schooldagen op Gunnersbury Catholic School for Boys. Ik verving het hele rooster van een docent die zich had afgemeld na de eerste schooldag van het jaar. Omdat ik de jongens regelmatig in de les had, leerde ik hen beter kennen en zij mij. Ook leerde ik het schoolsysteem kennen en het te gebruiken. Zoals op elke eerste nieuwe dag op een locatie is alles onbekend en heb je geen idee van de 'ins & outs'. Na meer dan een week voor dezelfde klassen te hebben gestaan leerde ik de regels steeds beter kennen en daarbij ook de manieren van de jongens om hier misbruik van te maken. Na anderhalve week hadden ze een vervanger voor de afwezige dcoent Engels & geschiedenis gevonden. Mijn diensten waren niet meer nodig, maar ik werd hartelijk bedankt en ze zouden me nog een keer bellen mocht het nodig zijn.  

Diezelfde week nog werd ik op vrijdagmiddag gebeld door Protocol Education (het detacheringsbureau waar ik voor werk) of ik de komende week op een goed aangeschreven school wilde werken. De vaste geschiedenisdocent lag ziek op bed en ze zochten een vervanger voor de hele week. Ik zocht het adres op, het bleek op nog geen kwartiertje lopen van ons appartement te zijn. Ik bracht Clint op de hoogte van het nieuws en hij liet me direct weten dat hij daar een jaar geleden een maand als 'PE teacher' had gewerkt. Het was een fantastische school met zeer gemanierde kinderen. Ik zou het vast geweldig vinden en hij was benieuwd of ik het verschil zou merken met de enigzins militaire stijl van lesgeven die Gunnersbury erop nahield. Ik was benieuwd!

Op de eerste maandag nam ik de bus, omdat ik op tijd op deze nieuwe school wilde arriveren. Protocol verwacht dat je je om 8 uur bij de receptie meldt. Ik liep binnen om kwart voor 8, maar kon helaas nog niemand vinden die me kon helpen. Rond kwart over 8 druppelden meer 'supply teachers' binnen. Ze gaven me de tip om voortaan wat later te komen, want de receptie opende toch pas om half 9. En inderdaad liep de receptioniste om half 9 het kantoor binnen. We schreven ons in en ik werd begeleid naar de docentenkamer. Ik kreeg het rooster voor die dag. Ik zou een aantal lessen wiskunde vervangen en geschiedenis zoals afgesproken. Tijdens de eerste wiskundelessen lag het werk voor de leerlingen netjes klaar op het bureau. Ik probeerde de leerlingen hier en daar te helpen als het nodig was, maar dat was soms lastig. Ik geef niet voor niets geschiedenis en maatschappijleer. Inhoudelijke vragen kan ik lastig beantwoorden. 

Die middag zou ik geschiedenislessen overnemen. Er lag geen werk klaar, maar 'the head of the history department' kwam elke les het werk langsbrengen. Ik vroeg me af of die man niet ook nog wat anders te doen had, maar het was wel fijn dat iemand een oogje in het zeil hield. Mijn eerste geschiedenisles was aan een Year 9, equivalent van een derde klas in Nederland. Ik had al geen fantastische ervaringen met de Year 9 op Gunnersbury en ook op deze school wilden de leerlingen een loopje met me nemen. Gelukkig waren er een paar collega's die af en toe binnen kwamen lopen. Op slag waren de leerlingen dan stil. Vreemd dat dat zo werkt. Een 'supply teacher' oftewel vervanger heeft hier weinig aanzien voor de leerlingen. Ze vervangen een les als hun reguliere docent afwezig is, maar voor de leerlingen is dat het uitgelezen uurtje 'docentje wegpesten'. Omdat Clint me goed had voorbereid op dit soort situaties en ik had wat ervaring had opgedaan op Gunnersbury, liet ik me niet gemakkelijk uit het veld slaan. De rest van de dag bleek ik alleen maar Year 8 en 9 te hebben. Wat een feest!

Na een paar dagen op deze school te hebben gewerkt, liep ik vandaag tegen een paar problemen op. In elke les probeerden de leerlingen de grenzen op te zoeken, ten nadele van de leerlingen die wel hun werk wilden doen. Op den duur liep in een aantal lessen de spanning zo hoog op dat er spontaan een aantal kids begonnen te huilen. Een veilige leeromgeving is moeilijk te scheppen als je geen enkele naam in de klas kent en de leerlingen geen respect hebben voor de invaller. Ook zijn ze niet gemotiveerd hun werk te doen, aangezien er toch geen consequentie aan verbonden zit. Hun reguliere docent is er immers niet. Dag begrijp ik wel, maar dat de leerlingen het af en toe zo bont maken dat anderen in de klas er last van hebben, dat heb ik nog nooit meegemaakt. Ze laten zich absoluut de les niet lezen. Door schade en schande probeerde ik een aantal verschillende strategieen uit. Ik heb leerlingen op een aparte plaats in de klas gezet, helaas zonder resultaat omdat de rest van de klas lekker door kletst. Ik heb verschillende  leerlingen op de gang apart genomen toen ik vond dat het echt te bont werd gemaakt, de leerlingen verexcuseerden zich, maar gingen daara in de les gewoon verder waar ze mee bezig waren. Ik heb leerlingen terug laten komen in hun pauze, maar mij werd snel duidelijk dat ze echt niet zouden komen opdagen. En ik heb leerlingen verwijderd uit de les, maar dat is eigenlijk 'not done' en dit veroorzaakte vervolgens heisa bij de rest van de klas. Een echte goede strategie had ik nog niet gevonden.

Het 4e uur vandaag begon anders. De leerlingen kwamen rustig een voor een de klas binnen. Ik begroette ze en maakte een praatje met een aantal. Het gaf me direct een goed idee wie er dat uur de problemen zouden gaan veroorzaken. Voor het eerst sinds ik hier werk had ik de klas enigzins rustig gekregen aan het begin van het uur, dus ik besloot, toen de hele klas een plekje had gevonden, hen een aantal regels toe te lichten voor dat uur. Ik dacht dat het een hoop zou verhelderen en het een leefbare les zou blijven. Ik legde uit wie ik was, dat ik een opdracht voor hen had en zou toelichten, dat ik het prima vond dat ze zachtjes fluisterden met hun buurman of buurvrouw, maar dat er niet geschreeuwd werd door de klas en iedereen op zijn plek bleef zitten. "Iedereen gesnopen?". "Yes, miss". Mooi. 

Nog voor ik me kon omdraaien om de leerlingregistratie te doen kwamen er twee meisjes de klas binnenlopen. Ze moesten bij een docent verblijven tijdens de pauze, daarom waren ze te laat, legden ze me uit. Ze vonden een plekje vooraan en begonnen wat te discussieren met de buurmannen aan de linkerzijde. Ik liep naar hen toe en vroeg wat er aan de hand was. "They're being rude to us", riep een van de meiden. De jongens begonnen terug te roepen. Ik sprak hen alle vier aan en maande hen tot kalmte. Ik legde uit wat de opdracht was en dat ik de registratie zou afmaken, als ze zich alleen met zichzelf zouden bemoeien zou het vast goedkomen. "Yes, miss", riepen ze in koor. 

Ik ging verder de rij af, maar nog voor ik bij het einde van de rij met tafeltjes was aanbeland, brak de pleuris voorin de klas los. Schreeuwend vloog een van de meisjes op een van de jongens af en begonnen ze elkaar te slaan en te schoppen. Ik probeerde ertussen te springen, maar niets kreeg hen uit elkaar. Ik besloot naar het kantoor naast mijn klaslokaal te lopen en hulp in te schakelen. Een van de vaste docenten liep met me mee. Terug in de klas waren de leerlingen al enigzins bedaard, maar enorm aan het huilen. De docent nam het over. Ze nam de twee leerlingen mee en gaf de klas een reprimande. Ik sprak hen ook allemaal toe en legde uit dat dit niet normaal gevonden moest worden. Het was toch geen dierentuin? De overgebleven leerlingen gingen weer rustig aan het werk. Ik kreeg enorm veel medelijden met de leerlingen die daadwerkelijk netjes hun opdracht uitvoerden. Hoe moesten zij in hemelsnaam iets leren in deze jungle?

Alsof er niets gebeurd was ging ik verder met de registratie. Ik vroeg een jongen vooraan om zijn naam. Meteen begon hij te schreeuwen "but I didn't do anything wrong!". Ik probeerde hem uit te leggen dat ik alleen maar de namen noteerde, maar hij bleef zich verzetten. Ik viel tegen hem uit en vroeg hem zich te herpakken. HIj riep "I'm not scared of you". Wat had ik nu weer aan mijn fiets hangen? Ik maande hem tot kalmte, maar het had geen zin. Ik pakte zijn agenda om er een 'detention' in te noteren, maar er stond er al een voor die dag. Toch noteerde ik het en probeerde hem te negeren. 

Inmiddels had 'the head of year 9' lucht gekregen van de hele situatie in de klas en kwam binnenlopen. Plots was het muisstil. Hij vroeg me wat er was gebeurd. Ik legde hem de situatie uit en beschreef het voorval met de jongen vlak voordat hij binnenkwam. Hij maakte meteen een notitie in de agenda van de jongen en sprak de klas toe. Hij zou straks nog een keer langskomen.

De rest van het uur bleef gevuld met onrust, maar ongeveer de helft van de klas probeerde hun opdracht af te maken. Toen ik eenmaal pauze had vroeg ik me af hoe dit zo kon gebeuren. In Nederland had ik nog nooit zoiets meegemaakt. Een situatie was daar nooit geescaleerd in de tijd dat ik voor de klas had gestaan. Het gedrag van de kinderen was ook zo anders. Hoe was het toch mogelijk? Kinderen zijn toch kinderen? 

Ik besprak het met de andere 'supply teachers' en al gauw kwamen hunindianenverhalen op tafel. We bespraken het gedrag en eventuele oplossingen. Alles lijkt zo goed geregeld in het Britse onderwijssysteem, maar waarom gedragen de kinderen zich dan zo onbehoorlijk? 

Toen ik thuis kwam vertelde ik Clint het hele verhaal. Ik zei dat dit invalwerk misschien niet voor mij was weggelegd. Hij begreep niet hoe de school zo veranderd kon zijn in een jaar tijd. Hij vond dit een van de beste middelbare school waar hij al zijn invaltijd had gestaan. Ik legde hem uit dat ik hier toch echt niet vrolijk van werd. Ik kon alles wat ik de afgelopen jaren had geleerd niet gebruiken. Ik speelde oppas op een stel onopvoedbare kids in een gevangenis. Maar zelfs dat zou nog makkelijker gaan dan werken met dit schorem. Na wat stoom te hebben afgeblazen belde hij een van zijn collega's. "Ik zorg wel dat je een dagje op onze basisschool mag meelopen, dat zal je vertrouwen in de maatschappij enigszins herstellen". Ik mag het hopen....