Deel 3: Australië

Op 3 oktober vlogen Clint en ik naar Australië. We gingen een week naar Australië om de bruiloft van zijn zus op 11 oktober bij te wonen. Helaas konden we niet langer dan een week in Australie verblijven, aangezien Clint een vaste baan in het onderwijs heeft en niet langer vrij kreeg buiten de schoolvakantie om.  Maar ik zou eindelijk Clints familie en vrienden ontmoeten. Anderhalf jaar waren we nu samen en ik had ze alleen over Skype ontmoet. Ik was ontzettend verheugd om hen te leren kennen, maar ook om Australië te ontdekken. Een reis naar Australië heeft altijd bovenaan mijn lijstje gestaan, maar er was nog geen gelegenheid gekomen om het land te bezoeken.  Bovendien leek het me ook heel bijzonder de omgeving te zien waar Clint is opgegroeid en alle personen en verhalen uit Australië een plekje te kunnen geven.

We zouden op vrijdagavond laat vanaf Heathrow naar Kuala Lumpur vliegen. Na een tussenstop van 2 uur zouden we doorvliegen naar Sydney. De eerste vlucht zou zo’n 12 uur duren. De tweede ongeveer 8 uur. We vlogen om half 11 ’s avonds Engelse tijd en zouden anderhalve dag later om 7 uur ’s ochtends aankomen in Sydney. Na beiden een hele dag gewerkt te hebben, zouden we vast en zeker wel lekker kunnen slapen in het vliegtuig, dachten we. We hadden beiden een lange en spannende dag achter de rug. Clint had te horen gekregen dat zijn school een ‘gold mark’ had gekregen voor al het werk wat hij en zijn collega de afgelopen jaren hadden gestoken in het ‘PE’ onderwijs. En ik had net de eerste dag op mijn huidige school doorgebracht. Aan het einde van de dag had ik te horen gekregen dat ze me graag voor vast wilden aannemen. Al met al goed nieuws om onze reis mee te beginnen.

Aangekomen bij de incheckbalie bleek dat ik geen visum voor Australië had. Clint had de tickets geboekt en gedacht dat dat niet nodig was. Ik begon het al warm te krijgen en bedacht doemscenario’s waarbij we te laat voor de bruiloft zouden zijn. Of ik moest wellicht achterblijven of later komen vliegen. Gelukkig bleek de balie van de maatschappij waarmee we vlogen nog open en konden ze ons snel helpen. Na deze kleine vertraging konden we al snel inchecken en door naar de gate.

We vlogen het eerste deel met een enorm vliegtuig met twee verdiepingen. We zaten aan het raam, aan het gangpad was nog een stoel. Een Australische vrouw die in Londen had gewoond nam plaats. Ze ging voor haar werk naar Kuala Lumpur en zou daarna door naar huis in Australië vliegen. Na een kort kletspraatje met mijn buurvrouw viel ik al snel in slaap. Ook Clint was snel vertrokken.

Helaas werden we beiden gewekt voor een maaltijd. Een zeer pittig rijstgerecht stond op het menu. Na onze maaltijd bleek het moeilijk weer in slaap te komen. Dus de rest van de vlucht werd een combinatie van een beetje doezelen en wat films kijken.

Na 12 uur opgevouwen te hebben gezeten konden we onze benen eindelijk strekken in Kuala Lumpur. Na wat rek en strek oefeningen en een klein wandelingetje door de terminal vertrokken we alweer gauw met het volgende vliegtuig richting onze eindbestemming: Sydney!

We zouden opgehaald worden door Clints schoonzus. Zijn broer werkte namelijk een nachtdienst en zou pas later die ochtend thuiskomen. Sarah zou vroeg haar bed uit moeten, aangezien het nog 2 uur rijden was van Lake Macquarie naar Sydney Airport.

Met nog een uur te gaan in het vliegtuig probeerde ik me enigszins te fatsoeneren in het toilet. Ik zou toch een eerste indruk maken op mijn schoonfamilie. Clint had heel fijn twee stoelen aan het raam geboekt, dus ik kon mooi uitkijken over Sydney terwijl we landden op Sydney Airport. Eenmaal aangekomen mochten Clint en ik door verschillende poortjes door de douane. Clint via degene voor de thuiskomers en ik door de poort voor de buitenlanders. Mocht je ooit het Australische televisieprogramma ‘Border Security’ hebben gezien. Ze zijn vrij streng bij de grens om Australië binnen te komen. Met name buitenlandse voedselwaren, planten en zaden worden streng geweerd uit het land om te voorkomen dat ze de natuur in het land overnemen.

Na een half uurtje konden we eindelijk door de schuifdeuren en kon ik mijn schoonzus voor het eerst ontmoeten. Sarah stond ons al op te wachten en groette ons beiden hartelijk. Toen we naar de auto liepen viel het me op hoe lekker warm het al was vroeg in de ochtend. Heerlijk zo’n weekje zon, vlak voor het in Europa winter zou worden.

Na twee uur rijden kwamen we aan bij het huis van Sarahs ouders. We kwamen haar twee kinderen ophalen. Clints nichtje Isla van 4 en  zijn neefje Knox van anderhalf. Knox was nog maar 3 dagen oud toen Clint uit Australië vertrok. Dus herkennen zouden ze hem waarschijnlijk niet.

Sarahs ouders wonen in een typisch Australisch huis van één verdieping, op een heuvel. Onder het huis is wat opslagruimte en verder leeg, om de warmte een kans te geven het huis te ontsnappen. Achter het huis bevond zich een ruime tuin met een zwembad. Sarahs moeder maakte wat ontbijt voor ons. Het kwik was inmiddels gestegen naar 25 graden en ik genoot van het zonnetje op mijn huid.

Knox en Isla herkenden Clint wel, maar waren nog een beetje verlegen. Dit was snel voorbij toen we in de auto zaten terwijl Sarah ons naar onze verblijfplaats voor de week bracht. De kinderen begonnen al snel tegen ons te kletsen en vertelden allerlei verhalen. Ik had wat moeite met het verstaan hiervan aangezien ze beiden met een flink Australisch accent spraken.

We zouden bij Clints zus logeren in het ouderlijk huis van de familie. Daar aangekomen zag het er precies zo uit zoals Clint het had beschreven. Het lag op een heuvel in een rustige woonwijk aan een doodlopende straat. In de verte kon je het prachtige meer Lake Macquarie zien waar de jongens altijd gezeild hadden. De heuvels eromheen drapeerden het geheel in het groen, aangezien het zo bebost was. Op de oprit stonden twee grote auto’s. Australiërs houden niet zo van de gewone Europese auto die wat aan de kleine maar zuinige kant is. Grote Amerikaanse auto’s is wat ze veelal rijden.

Clints zus kwam ons tegemoet lopen en verwelkomde ons. We brachten onze bagage naar binnen en maakten een kletspraatje. De jetlag begon nu echt door te zetten. We waren doodop en gingen even liggen.

S ‘middags ontmoeten we Clints broer. Die was door het dolle heen om Clint weer te zien. Het was ook veel te lang geleden en dit keer bleef hij maar voor zo kort. De jongens kletsen bij en ik genoot van de omgeving. Het was leuk de familie te leren kennen en te zien waar Clint was opgegroeid. We spraken af dat we de volgende dag een familie bbq in de tuin zouden houden. Ook opa zou dan deelnemen. Clints opa is pas 90 jaar geworden en nog steeds ontzettend bij de tijd!

Die avond spraken we af met één van Clints beste vrienden, Brendan. Ze hadden gereserveerd bij een pub met restaurant, bovenop een heuvel. We konden heerlijk uitkijken over het landschap terwijl de zon onderging. We konden buiten zitten zonder ook maar een vestje aan te hoeven doen. Wat was het hier lekker warm! En het was nog maar lente. Hoe warm zou het hier worden in de zomer? De jongens vermaakten zich door lekker bij te praten en ik luisterde naar hun verhalen. Tussendoor sprak ik met Bredans vriendin over het leven in Australië. Wat een perfecte avond was het geweest. En we hadden nog een hoop voor de boeg.

De dagen erop gingen we elke ochtend langs zijn broer, schoonzus en de kinderen en ontbeten we samen. We wilden zoveel mogelijk tijd doorbrengen met familie en vrienden in de korte tijd die we hadden. Ook bezochten we een hoop plaatsen waar Clint iets mee had:

·      We bezochten Newcastle, een grotere stad vlakbij zijn woonplaats aan Lake Macquarie.  Clint had daar jaren gewoond en in een nachtclub gewerkt.

·      De stranden rondom Newcastle en Lake Macquarie. Daadwerkelijk de mooiste stranden die ik ooit heb gezien!

·      Het enorme huis van zijn opa aan de rand van het meer. Het was wat ouderwets ingericht, maar wat een ruimte en wat een uitzicht!

·      Blackbutt reservaat waar ik me, samen met Isla en Knox, vergaapte aan de Australische dieren.

Op donderdagochtend vroeg reden we naar Sydney. Clint had daar jaren gestudeerd en een van zijn beste vrienden, Felix, woonde hier middenin het centrum. Felix woond in een oud monumentaal pand met zijn moeder. Het was een sociale huurwoning, maar op een steenworp afstand van de ‘harbour bridge’.  De projectontwikkelaars wilden de huurders er niet voor niets uit hebben. Samen met Felix bezochten we de bezienswaardigheden in de stad. Wat een prachtige stad is Sydney! Zo schoon en zo groen. Maar toch ook heel werelds, zeker de binnenstad. Het viel me op dat er zo’n contrast was met het leven buiten deze grote stad. Hier was veel meer cultuur te beleven. We bezochten natuurlijk de ‘harbour bridge’, het ‘opera house’ en liepen rond ‘darling harbour’. Ook ‘Bondi Beach' moest zeker worden bezocht! 

De volgende dag bezochten we gedrieën ‘Toronga Zoo’. Clint had me al eens verteld dat Blijdorp er niets bij vergeleken was, maar ik kon me daar niet zo goed een voorstelling van maken. Toch had hij helemaal gelijk. Op een boot vertrokken we vanaf het ‘opera house’ richting de dierentuin. Aan de andere kant  van de haven stapten we af en gingen we met een kabelbaan de dierentuin in. We liepen een hele ochtend en middag rustig terug naar de voet van de heuvel en ondertussen zaken we alle bijzondere dieren. De giraffen hadden het mooiste uitzicht over Sydney. Ze keken vanuit hun verblijf zo uit over de haven en de stad!

S’ Avonds reden we moe, maar voldaan terug naar Lake Macquarie, want de volgende dag stond gepland waar we eigenlijk voor gekomen waren: de bruiloft van zijn zus. De volgende ochtend stonden we op tijd op en maakten ons klaar voor de bruiloft. Mijn haar en mijn make up zat netjes, maar toen moesten we  de auto nog in zonder airco en inmiddels was de temperatuur opgelopen tot zo'n 30 graden. In een land als Australië is het eigenlijk ondoenlijk geen airco in je auto of in huis te hebben. Aangekomen bij het landgoed wat zijn zus en haar partner hadden gehuurd voor de bruiloft in de prachtige ‘Huntervalley’, was mijn make up inmiddels van mijn gezicht gesmolten en zaten er kreukels in mijn jurk van het zweten.

Aangekomen kreeg ik de echte vuurdoop. Clints hele familie zou voor de bruiloft hiernaartoe zijn gekomen. Het landgoed bleek prachtig versierd. Alles zag er tip top uit en een zwembad in het midden van het landhuis dat als een hoefijzer eromheen lag, zag er zeer uitnodigend uit. Helaas werd er niet gezwommen, al had ik daar best zin in.

Om 3 uur begon de bruiloft onder een grote boom in de achtertuin. Iedereen zocht een plekje om te schuilen voor de kokend hete zon. De pianist begon te spelen en Cints zus Dimity kwam via het gangpad aangelopen. De ceremonie was voorbij voordat ik er erg in had.

Het ging allemaal veel sneller dan ik in Nederland wel eens had meegemaakt. Toch was de ceremonie een mooi plaatje zo met het bruidspraar, de bruidsmeisjes en de ‘grooms men’. Het deed me erg Amerikaans aan en de betekenis achter zo'n grote 'bridal party' is me nog steeds niet helemaal duidelijk. Maar het zag er mooi uit, al die meisjes in hun mooi lange roze jurk.

Daarna was het tijd voor een borrel en die lusten de Australiërs graag. We aten vervolgens in een grote ruimte aan lange tafels die mooi waren versierd. Na het aansnijden van de cake kwam de eerste dans. Ik had aangeboden het nummer voor hun eerste dans te zingen. Gelukkig liep alles zoals gepland en vond het bruidspaar het een mooi gebaar. En daarna begon het feest aan het zwembad begeleid door een coole jazzband die alle trendy nummers ‘verjazzden’.

Voor Dimity en Matt was de dag zeer geslaagd.

Helaas moesten wij de dag erna al van iedereen afscheid gaan nemen. We zouden namelijk de dag erop terugvliegen naar Londen. Het was erg jammer om gedag te moeten zeggen tegen Clints familie en vrienden. Vooral het afscheid met de kinderen was erg lastig, omdat we zo gehecht aan ze waren geraakt in deze korte tijd en het zou zeker een jaar duren voordat we ze weer zouden zien. We zouden binnen een maand wel weer een neefje rijker zijn (inmiddels is Henley geboren), maar zouden we de kinderen niet zien opgroeien. Vooral voor Clint was het lastig weer afscheid te moeten nemen van zijn familie en vrienden, maar hij wist ook dat hij zijn leven op dat moment in Londen zeer prettig vond. We hopen ze allemaal snel weer te zien.

Hopelijk op onze bruiloft aankomende zomer!

Wil je onze reis naar Australië in beeld en geluid meemaken? Bekijk de video die Clint heeft gemonteerd op: vimeo.com/109312109