Deel 2: Een nieuwe baan

De dag van onze reis naar Australie had mijn consultant, van het onderwijsbureau waar ik voor werk, geregeld dat ik een dagje kon 'proef werken' op een basisschool in het westen van Londen. Zo kon ik de school leren kennen en zij mij. Het ging om een basisschool met ongeveer 1000 leerlingen. De meeste basisscholen in Groot-Brittanie zijn groter dan de Nederlandse basisscholen. Elke jaarlaag bestaat vaak uit meerdere klassen.

Een medewerker van de school had elke week gebeld met  mijn consultant met de vraag of ze iemand hadden om een verlofregeling, voorbereidingstijd voor de vaste leerkrachten of een zieke docent te vervangen. Omdat ze iedere week aan de telefoon hing, had de school het verzoek ingediend om een vaste vervanger in dienst te nemen.  Mijn consultant vond dit de perfecte baan voor mij. Ik zou 3 dagen per week lessen vervangen. Dit kon in iedere jaarlaag zijn. 

Laat ik vooraf vermelden dat leerlingen hier vanaf hun derde jaar naar school gaan. Ze komen dan terecht in 'nursery'. Ze volgen dan een aantal dagen per week lessen op school. Vaak gebeurt dit spelenderwijs. Na nursery volgt het echte werk, oftewel 'keystage 1'.  Als leerlingen vier jaar oud zijn volgen ze 5 volle dagen per week lessen in 'reception'. Hier leren de kinderen voor het eerst lezen en schrijven. 'Year 1' en 'Year 2' volgen reception op. 'Year 3' tot en met 'Year 6' vallen onder 'Keystage 2'. De leerling is 11 jaar als hij of zij 'primary education' verlaat en naar de middelbare school gaat. 

Aan het einde van elke 'Keystage' doen alle leerlingen een SAT (standard assessment test), een soort CITO toets. Getoetst wordt hun kennis van Engels (lezen en schrijven), wiskunde/rekenen en wetenschap. Alle leerlingen worden vergeleken met het gemiddelde van leerlingen die geboren zijn in dezelfde maand. Er zijn geen consequenties verbonden aan een SAT voor de individuele leerling zoals in Nederland aan een CITO toets, want elke middelbare school biedt onderwijs voor alle leerlingen aan. Maar docenten en scholen worden wel afgerekend op de uitslagen van de SAT. 

Mijn reis naar Cranford Park Academy ging met de bus. Ik stapte op in Ealing en reed 45 minuten westwaards. Gedurende deze reis reden we door Southall. Het leek me niet de beste buurt van Londen. De buurt zag er groezelig uit. De winkels in de hoofdstraten kregen steeds meer exotische namen  geschreven in de meest prachtige maar onleesbare letters voor mij. Uit het raampje van de bus zag ik veel moskeeen en tempels voorbij komen. Het viel me op dat een hoop mannen, die de bus instapten, een tulband op hun hoofd droegen. Hoe meer mensen de bus inkwamen, hoe blanker ik me voelde. Het is best een rare gewaarwoording als je allerei vreemde talen om je heen hoort, maar niet taal waar je op dat moment in denkt, nameijk Engels, zeker in een westers land als Engeland. Later werd mij duidelijk dat Southall een wijk is waar veel Indiase en Islamitische mensen wonen.

Na drie kwartier vertelde de app op mijn smartphone me dat ik moest uitstappen. Ik keek rond en vroeg me af of ik op het juist adres was aanbeland. De buurt leek op een buitenwijk van Londen, maar in de verte kon ik de contouren van een groot fabrieksterein ontdekken. Dit leek me geen plaats waar ik zomaar een grote basisschool zou aantreffen. Ik volgde de app en na vijf minuten lopen stond ik voor de school. Het was een groot stenen gebouw van twee verdiepingen hoog. Het was duidelijk waar de receptie was en ik liep naar binnen. Ik schreef me in als bezoeker, ondertekende het verplichte 'safe guarding policy' en zocht mijn contactpersoon. 

Debbie was zeer blij me te zien. Ze gaf me een tour door de personeelskwamer en liet me het mededelingenbord zien. Ik was ingedeeld in 'Year 6' in de ochtend en in 'Year 3' in de middag. Ze bracht me naar mijn lokaal. Op het bureau vond ik het schema voor die ochtend: wiskunde, lezen, 'assembly' en geschiedenis. Ik probeerde chocola van de aanwijzingen op het schema te maken, maar waar vond ik alles wat ik nodig had?

Al snel kwam de onderwijsassistente binnen. Het was een vrouw van een jaar of 50 die al jaren op deze school werkte. Ze was heel vriendelijk en in no time had ik alles wat ik hebben moest. Ik vroeg me af hoe ik me in hemelsnaam door de wiskunde les heen ging bluffen, aangezien wiskunde niet mijn sterkte vak was op school (understatement of the year!). Terwijl ik de laatste dingetjes op orde maakte, kwamen de eerste leerlingen al binnen. "Hello miss. What's your name?". Ze waren uiterts nieuwsgierig naar wie ik was. Ik stelde me voor en vertelde hen dat ik later wel wat meer over mezelf zou vertellen. De leerlingen gingen op hun plaats zitten en begonnen braaf in hun boek te lezen. "Shall I help you with the register?", zei een van de leerlingen. Ik vroeg me af wat 'the register' was. Al snel kwam ze ermee aangelopen. Het was een namenlijst waarop ik moest aanvinken of de leering aanwezig was en of ze een 'schoolmeal' zouden eten of een 'packed lunch'. Ook diende ik dit in het digitale systeem te zetten.

Toen alle leerlingen aanwezig waren probeerde ik me door de namenlijst heen te werken. Nu is mijn voor en achternaam lastig uit te spreken voor de meeste mensen, maar de namen die ik op de lijst zag waren nog lastiger. Yuvraj, Harleen, Huda, Aisha en Vasnavy waren de meest voorkomende namen, maar hoe sprak je die uit? Terwijl ik de namenlijst op probeerde te lezen, lagen de leerlingen in een deuk. Mijn uitspraak was verre van wat het zijn moest, maar gelukkig waren ze zeer behulpzaam en kwamen we er wel aan uit. 

Toen stond de eerste les van de dag op de planning: wiskunde. Alle leerlingen begaven zich naar het betreffende lokaal. Want wiskunde en rekenen wordt op gedifferentieerd niveau gegeven. Ook waren er twee onderwijsassistenten in de klas aanwezig die zelf hun eigen groepje onder hun hoede namen. Ik bleek de groep met het hoogste niveau les te gaan geven. Ze hadden de vorige les een toets gemaakt en ik moest deze met ze bespreken. Ik bekeek de toets en zag al snel keersommen met een decimaal achter de komma. Dit ging leuk worden! Want ik had zelf geen idee hoe je die moest uitrekenen. Dus ik vroeg de leerlingen naar hun antwoorden en hoe ze eraan gekomen waren. Ze konden dit feilloos uitleggen en al snel werd me duidelijk hoe je een keersom met een decimaal moest berekenen. Weer wat geleerd! 

Na alle antwoorden te hebben besproken, gingen de leerlingen aan de slag met wat nieuwe oefeningen. We keken ze gezamenlijk na en daarna zat de wiskundeles er alweer op. Direct gingen we door met lezen. Elke leerling heeft een boek waar hij of zij op dat moment mee bezig is. Is het boek uit, dan wisselen ze het in voor een nieuw boek. Ook houden ze een 'reading register' bij. Hierin schrijven ze wat ze aan het lezen zijn en hoe vaak ze dat doen. In de lagere jaarlagen schrijven de ouders in hun 'reading register'. Ik liep de klas rond en bekeek wat ze aan het lezen waren. Ieder was voor zich aan de slag en het was muisstil in de klas. 

Om half 11 werden we verwacht in 'assembly'. Elke week staat een vaste bijeenkomst gepland met een aantal jaarlagen. Voor we de klas uitgingen gingen alle leerlingen in een rij staan. Ze hebben hun eigen plek in deze rij, 'the assembly order'. Een van de leerlingen neemt de papieren 'register' mee en een andere leerling de 'medical box'. In de 'medical box' zitten medicijnen voor de desbetreffende leerlingen uit die klas en een EHBO kit. Ik stond vertsteld van de organisatie van deze basisschool. Ging dit op alle scholen zo? Op mijn oude basisschool kenden ze dit principe in ieder geval niet. 

De leerlingen wezen mij de weg naar de 'assembly hall'. Muisstil kwamen ze binnen en gingen ze netjes in een rij op de aangewezen plek zitten. Soms zijn er 'sharing assemblies', dan mag een klas laten horen en zien wat ze geleerd hebben die periode. Maar deze week vertelde een docent een inspirerend verhaal over Rosa Parks in het kader van 'the black history month'.

Om 11 uur was het pauze en mochten de leerlingen buitenspelen. Ik was blij dat ik even wat kon eten en snel kon nakijken wat ik na de pauze zou gaan doen. Om kwart over 11 ging ik de leerlingen van het speelplein halen. Ze stonden netjes in hun rij opgesteld op een plaats achter op het plein. Elke klas had zijn eigen plaats en liep met de docent voorop naar hun klaslokaal. Mijn klas deed keurig wat er van ze gevraagd werd. Wat een orde!

Mij was verteld dat de leerlingen een samenvatting van het dagboek van Anne Frank aan het schrijven waren. Het leek me een mooie introductie om te vertellen dat ik uit Nederland kwam. De leerlingen geloofden hun oren niet en stelden me allerlei vragen. Een paar vragen waren zeer komisch: of ik Anne ook had gekend? En of ik ook in de oorlog had geleefd? Ik vroeg hen een berekening te maken hoe oud ik nu zou moeten zijn als ik in de oorlog had geleefd. Hierna leek het hen toch niet logisch dat ik Anne had kunnen ontmoeten. Ik was immers geen 75 jaar oud. 

Na een korte introductie gingen de leerlingen keurig aan het werk. Ik mocht om kwart over 12 pauze houden, aangezien ik in de middag in de onderbouw zou les gaan geven en hun pauze eerder begint en is afgelopen. Ik zei de leerlingen gedag. Ze vonden het jammer dat ik ging. 

Om kwart over 1 kwamen de leerlingen van 'Year 3' hun lokaal binnen. Dit gebeurde via de nooduitgang in het lokaal. Elke onderbouw klas doet dit, om te voorkomen dat de gangen overvol raken met binnenkomende en uitgaande leerlingen. We begonnen met 'P.E.' oftewel lichamelijke opvoeding. Normaliter werd dit te gegeven door hun 'P.E.' docent, maar die was met andere activiteiten in de weer. Of ik even iets uit mijn mouw wilde schudden. Ik bedacht me dat ik wel dansles kon geven. 

We begaven ons, in een keurig nette rij, naar de gymzaal. Daar sloot ik snel mijn smartphone op de boxen aan en bedacht wat toepasselijk zou zijn voor deze groep kinderen van een jaar of 7 a 8. Ik begon met een korte opwarming op muziek. Een aantal jongens vond zichzelf te stoer om te dansen en bleef een beetje sloom aan de kant zitten. Ik ging daarna door met een dans over cowboys en Indianen. Ik vroeg hen of ze de cowboys konden beschrijven. Mooie stereotypen kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd, dus het was wel duidelijk hoe een cowboy zou dansen. Toen ik vroeg of ze wisten hoe een Indiaan eruit zag, vertelde ze me dat deze vaak een Sari droeg en een stip op het voorhoofd had. Al gauw kreeg ik door dat ze het over andere Indianen hadden dan ik bedoelde. In elke klas is ongeveer 80% van de leerlingen van Indiase afkomst, veelal Sikhs. De jongens dragen een knotje op het hoofd dat bedekt is met stof. Dan is er nog een deel van Afrikaanse afkomst, sommigen zijn islamtisch anderen niet. En in elke klas zit ongeveer 1 leerling van autochtone afkomst. Ik probeerde uit te leggen dat we het niet hadden over mensen uit India, maar over 'native Americans', maar het kwartje leek niet te vallen. 

Ik deelde de groep in tweeen. Een groep mocht cowboy zijn en de andere groep Indiaan. De leerlingen werden razend enthousiast, ook degenen die net verlegen aan de kant hadden gestaan. De kids deden enthousiast mee en de tijd leek voorbij te vliegen. We moesten al naar ons lokaal terug! Want het was tijd voor ICT.

We gingen met zijn alleen naar de computerruimte waar de leerlingen een brochure mochten maken met behulp van Word. Terwijl ik uitleg stond te geven kwam er een mevouw binnen. Ik had haar niet opgemerkt, totdat ze me onderbrak. Of ze even kort met me kon overleggen? Het bleek dat ik te maken had met 'the principal', dat had ik me niet gerealiseerd. Ze had mijn les die ochtend ook al even kort bezocht, maar ik had de link niet zo snel gelegd. 

Ze vertelde me dat ze blij was dat ze zo'n fijne docent binnen haar school had gehaald en vroeg me of ik 3 vaste dagen per week wilde komen werken. Ik vertelde haar dat ik het enorm naar mijn zin had gehad die dag en dat ik graag na de herfstvakantie zou willen starten. Ze was enorm blij dat ik haar team zou komen vergezellen en dat ze contact zou opnemen met mijn consultant. 

Toen de dag eenmaal voorbij was liep ik met een voldaan gevoel terug naar de bus. Ik belde mijn consultant en hij had inmiddels al contact gehad met de rector. Hij vroeg me voor welk bedrag ik per dag zou willen komen werken. Ik verbaasde me over het feit dat ik mijn eigen salaris kon bepalen. Ik vroeg hem om advies en hij onderhandelde voor me. Nog geen vijf minuten later was het beklonken. Ik had een nieuwe baan! 

Wil je meer weten over de school waar ik nu werk? Kijk dan op de website van Cranford Park Academy: www.cranfordpark.hillingdon.sch.uk/index.html